Podstawę opodatkowania dla budynków oraz ich części stanowi powierzchnia użytkowa, którą mierzymy w m2. Pod pojęciem powierzchni użytkowej rozumieć należy powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasze użytkowe.
Powierzchnię użytkową można, a właściwie należy, zmierzyć metodą obmiaru fizycznego – kierując się obmiarem po wewnętrznych krawędziach ścian. Często jednak zdarza się tak, że przedsiębiorcy nie dokonują fizycznego obmiaru budynku, ale kierują się danymi z projektu budowlanego. Nie jest to jednak podejście prawidłowe, ponieważ projekt budowlany bazuje na normach PN-70/B-02365 oraz PN-ISO 9836:1997, w których zasady obmiaru są odmienne od tych wymaganych przez Ustawę o podatkach i opłatach lokalnych.
Nie można się również posiłkować danymi z ewidencji gruntów i budynków, ponieważ dane te bazują na przepisach o najmie lokali mieszkalnych, ponieważ i tam powierzchnia użytkowa jest zdefiniowana odmiennie niż wymagają tego przepisu o podatku od nieruchomości.
